Przez długi czas myślałam, że moim obowiązkiem jest maksymalne zbliżanie się do ideału. Choć sama nie potrafiłam właściwie sformułować definicji tego słowa, to starałam się za wszelką cenę robić wszystko, najlepiej jak tylko się da. Uważałam, że w każdym obszarze życia muszę bić rekordy doskonałości.
Moda na idealnego człowieka sukcesu
Miałam wrażenie, że muszę być przez wszystkich lubiana i podziwiana. Powinnam zawsze idealnie wyglądać, być miła i uśmiechnięta, zdrowo się odżywiać, uprawiać jogę, zrobić wielką karierę i kąpać się w dolarach. Bez większego namysłu podążałam za modą na człowieka sukcesu. Pewnego dnia postanowiłam jednak przystopować i rozejrzeć się wokół siebie. Zdałam sobie sprawę, że nie muszę być we wszystkim najlepsza. Nie muszę stale dostosowywać się do oczekiwań społeczeństwa (a raczej – do stylu życia osób z otaczającej mnie bańki w social mediach).
Stwierdziłam, że przyglądanie się profilom „ludzi sukcesu” jedynie wprawia mnie w gorszy nastrój i poczucie winy. Przecież zawsze znajdzie się ktoś, kto lepiej zarabia, częściej podróżuje, ma bardziej wyrzeźbione ciało czy lepszą cerę. Mogę więc wpatrywać się w te podrasowane zdjęcia i ciężko wzdychać albo wyłączyć te bzdury i przekierować uwagę na siebie.