Przez długi czas myślałam, że obowiązkiem każdego z nas jest maksymalne zbliżenie się do ideału. Jego definicja nie jest i raczej nigdy nie będzie sformułowana, ale mimo to pędziłam do tego nieistniejącego celu ile sił w nogach. Uważałam, że w każdej dziedzinie życia muszę pobić rekordy doskonałości. 

Moda na idealnego człowieka sukcesu

Miałam wrażenie, że muszę być przez wszystkich lubiana i podziwiana. Powinnam zawsze idealnie wyglądać, być miła i uśmiechnięta, zdrowo się odżywiać, uprawiać jogę, zrobić wielką karierę i kąpać się w dolarach. Bez większego namysłu podążałam za modą na człowieka sukcesu. Pewnego dnia postanowiłam jednak przystopować i rozejrzeć się wokół siebie. Zdałam sobie sprawę, że nie muszę być we wszystkim najlepsza. Nie muszę stale dostosowywać się do oczekiwań społeczeństwa (a raczej do stylu życia mojej bańki informacyjnej w social mediach).

Stwierdziłam, że przyglądanie się profilom tak zwanych ludzi sukcesu nie ma najmniejszego sensu i jedynie wprawia mnie w gorszy nastrój. Przecież zawsze znajdzie się ktoś, kto lepiej zarabia, ma ciekawszą pracę, zdrowszą cerę czy mniejszą zawartość tkanki tłuszczowej. Mogę więc wpatrywać się w te podrasowane zdjęcia i ciężko wzdychać albo wyłączyć te bzdury i przekierować uwagę na siebie.

Spędzam średnio 2 h dziennie w komunikacji miejskiej. Spotykam tysiące osowiałych ludzi, wpatrzonych w ekran swojego telefonu. Wyglądają, jakby bezpowrotnie utknęli w wirze codzienności. Obserwując ich, myślę o tym, jak bardzo przeraża mnie rutyna  i życie według schematów. Bardzo boję się, że skończę jak Ci znudzeni pasażerowie. Czy da się tego uniknąć?

Szara rzeczywistość i szare społeczeństwo

Wszyscy ponurzy i znudzeni, z przekrwionymi oczami. Wtopieni w tłum przechodniów, a mimo to samotni. Funkcjonują w swojej odrębnej rzeczywistości. Żyją w ciągłym pośpiechu, nie mają na nic czasu. Pędzą przed siebie niczym konie z klapkami na oczach w najważniejszym wyścigu, zwanym przez niektórych życiem. Idę ulicą, słucham muzyki i obserwuję. Mijam płaczące dzieci uwieszone na wózku i szarpiące mamę za ręce, fioletowe już od wypchanych żywnością reklamówek. Spotykam elegancko ubranych korpoludków w skarpetkach w kropeczki, które dodaję nieco życia do ich szarego płaszcza i białej koszuli. Patrzę ze współczuciem na starszych, przygarbionych ludzi, którzy z trudem ciągną kraciaste torby na kółkach.

Bije od nich wszystkich smutek, stale kumulowany i odkładany jak przetwory na zimę. Patrzę na tych wszystkich zmęczonych, zrezygnowanych ludzi i zastanawiam się, czy ja też tak skończę. Czy dorosłe życie musi wiązać się z wiecznym niezadowoleniem?

Od paru tygodni prowadzę względnie spokojne i stabilne życie. Jest to dla mnie bardzo nietypowa sytuacja, bo zazwyczaj wszystkim się przejmuję i analizuję każdy element swojego istnienia. Postanowiłam jednak w końcu cieszyć się z małych rzeczy niczym Sylwia Grzeszczak, okiełznać swój nadpobudliwy umysł i (chwilowo) go oczyścić.

Ignoruję sprawy, na które nie mam wpływu

Gdy zaczynam się czymś przesadnie stresować i dana sytuacja wyprowadza mnie z równowagi, zadaję sobie pytanie: czy to, co się dzieje, jest zależne bezpośrednio ode mnie? Jeśli nie, to staram się zignorować wszelkie negatywne uczucia z tym związane. Jeśli mogę coś zmienić, to staram się to zrobić, ale jeśli nie mogę, to próbuję to zaakceptować. W praktyce nie jest to oczywiście takie proste, ale robię, co mogę. Często łapię się bowiem na tym, że zamartwiam się na zapas mimo, że w żaden sposób nie jestem w stanie wpłynąć na daną sytuację. Zapętlam się w swojej spirali smutku i lęku, a nie wynika z tego absolutnie NIC.