Jakiś czas temu opublikowałam tekst o nadmiernym myśleniu i ciągłym zamartwianiu się. Wspomniałam w nim o warsztatach „Przestanę się zamartwiać jeszcze w 2018 roku”, organizowanych przez Dom Rozwoju. Obiecałam, że podzielę się z Wami moimi notatkami i tak też czynię! 

Nie mam magistra z psychologii czy coachingu i na pewno nie jestem specjalistką w tej dziedzinie, ale wierzę, że moje subiektywne odczucia i wnioski dostarczą Wam wielu cennych informacji i inspiracji oraz pomogą rozwiązać zagadkę jak przestać się martwić. 

Przeczytałam wiele książek motywacyjnych o tym, jak osiągnąć sukces i być szczęśliwym człowiekiem. Większość z nich przesiąknięta była kołczingowym bełkotem i bezwartościowymi mądrościami. Pewnego dnia natrafiłam jednak na książkę Pawła Fortuny „Pozytywna psychologia porażki. Jak z cytryn zrobić lemoniadę”. 

Jak przekuć porażkę w sukces?

Książka Pawła Fortuny zmieniła moje myślenie o sukcesie i porażce o 180 stopni i zapewniam Was, że jako jedna z niewielu pozycji omawiających ten temat, naprawdę DZIAŁA! Podróżowała ze mną pociągiem i samolotem. Była w Trójmieście, w Grecji i na nartach w Alpach. Ma pozaginane rogi i plamę po kawie na okładce. Przepełniona jest moimi notatkami i wykrzyknikami. Zaznaczyłam w niej fragmenty, które najbardziej do mnie trafiły. Postanowiłam, że jeszcze raz przestudiuję je wszystkie i podzielę się z Wami moimi refleksjami. Może pomogą Wam w realizacji swoich planów i pokażą jak zrobić lemoniadę z cytryn, które podrzuca los (możecie też dokupić do nich tequilę i sól, co kto woli).

Sukces zawsze smakuje lepiej, gdy dochodzi się do niego samodzielnie. Co to za osiągnięcie, kiedy rodzice kupują ci samochód, mieszkanie i załatwiają pracę? Przychodzi czas, kiedy trzeba wziąć sprawy w swoje ręce i wkroczyć w to dorosłe życie jak należy, bez ciągłego prowadzenia za rączkę.

Wykształcenie vs doświadczenie

Nie zamierzam obudzić się z ręką w nocniku, z pięknym dyplomem oraz zerowym doświadczeniem. Te „papierki” są zazwyczaj potrzebne, żeby dostać zadowalającą pracę, ale mimo wszystko najważniejsze jest to, co jest w głowie. Jako pracodawca wolałabym wybrać osobę, która jest uzdolniona, zaangażowana i ogarnięta życiowo, z przeciętnie wyglądającym CV, niż wielmożnego pana magistra, który przez 3/4 studiów wlewał w siebie hektolitry wódki, ściągał na każdym egzaminie i ostatecznie wszystko zaliczył na 5, bo kolega taty był kimś ważnym na uczelni.