Kraina Paradoksów - Odpowiedzi na pytania: jak żyć? Obserwacje, wnioski i przemyślenia na temat związków, pracy i pasji oraz smutku i motywacji.
  • Strona główna
  • Motywacja
  • Relacje
  • Kariera
  • Wrażliwość
  • Melancholia
  • KONTAKT
Strona główna
Motywacja
Relacje
Kariera
Wrażliwość
Melancholia
KONTAKT
Kraina Paradoksów - Odpowiedzi na pytania: jak żyć? Obserwacje, wnioski i przemyślenia na temat związków, pracy i pasji oraz smutku i motywacji.
  • Strona główna
  • Motywacja
  • Relacje
  • Kariera
  • Wrażliwość
  • Melancholia
  • KONTAKT
Kariera, Melancholia

Na rozstaju dróg – kiedy zaczyna się dorosłość?

BY Kraina Paradoksów

Z pewnością nie jestem już dzieciakiem, ale nadal nie czuję się dorosła. Nie wiem właściwie gdzie się znajduję i kim teraz jestem. Chyba tkwię gdzieś pomiędzy, w poczekalni do dorosłości. Nie potrafię nawet określić, czy moje uczucia i zachowanie są zbliżone do buntu młodzieńczego, czy bardziej do kryzysu wieku średniego. 

Poszukiwania, plany i wielki chaos

Jestem przepełniona sprzecznymi pragnieniami i oczekiwaniami. Próbuję okiełznać swoje myśli i zebrać je w logiczną całość. Brakuje mi jeszcze kilku elementów tej układanki, ale nie mam pojęcia jakich konkretnie i gdzie ich szukać. Liceum i studia to strasznie burzliwy okres. Bezustannie próbujemy nowych rzeczy i szukamy swojej drogi. Snujemy idealistyczne wizje swojej przyszłości. Chcemy być kimś, zwrócić na siebie uwagę i zostawić po sobie ślad. Za wszelką cenę próbujemy uniknąć przeciętności i wyróżnić się z szarego tłumu. Poznajemy mnóstwo ludzi, a jeszcze więcej znika z naszego życia z bliżej nie znanych przyczyn. Przeżywamy coraz więcej rozczarowań. Kruszymy nawzajem swoje serca jak lód do kolejnego drinka. 

Czytaj dalej
Udostępnij:
Czas czytania: 2 min
Kariera, Motywacja

Ludzie Sukcesu vs. Polaki Cebulaki

BY Kraina Paradoksów

Pogardzam paskudnym lenistwem połączonym z narzekaniem na swój los. Opowiadaniem wszystkim dookoła jak to ciężko, źle i beznadziejnie. Najgorsi są ludzie którzy nienawidzą swojej pracy, odliczają tylko czas do weekendu, wakacji, emerytury, ale nie robią absolutnie NIC, by cokolwiek zmienić. Zazdroszczą każdemu zadowolonemu człowiekowi, któremu coś się udało. Zwykle widzą w nim zadufanego w sobie oszusta, cwaniaka i złodzieja. I pijaka. „Bo każdy pijak to złodziej.”

Oby do piątku

Zdecydowana większość ludzi, których spotykam sprawia wrażenie, jakby całe ich życie było pasmem zmartwień i niepowodzeń. Zawsze znajdują powód, by sobie ponarzekać i wytykać palcami innych. Opłakują nadejście każdego poniedziałku i łypią złowrogo na współpasażerów w komunikacji. Przeklinają w duchu wszystkich uśmiechniętych i spełnionych ludzi sukcesu, którzy promienieją szczęściem. Problem w tym, że dostrzegają tylko końcowy efekt ich mozolnej pracy. Nie znają długiej i krętej drogi, pełnej porażek i wątpliwości, którą zapewne przeszedł każdy, kto chciał odbić się od trampoliny przeciętności.

Czytaj dalej
Udostępnij:
Czas czytania: 3 min
Kariera, Melancholia

Kiedy ambicja zmienia się w pracoholizm

BY Kraina Paradoksów

Moja ambicja znowu wygrała pojedynek z rozsądkiem. Dołożyłam sobie tyle obowiązków, że myliłam już dni tygodnia. Koncentrowałam się wyłącznie na zadaniach do wykonania i za bardzo się w nie zaangażowałam. Aby nie popaść w pracoholizm, postanowiłam włączyć tryb slow i sprawić, by ostatnie mordercze dni odeszły w niepamięć.

Może czasem warto zwolnić?

W końcu miałam czas odsapnąć, odizolować się od irytujących mnie bodźców i nareszcie się wyspać. Dopieszczałam każdą najdrobniejszą czynność powolnego poranka i leżałam w dresach, delektując się moją ulubioną truskawkową kaszką dla dzieci (sentyment z dzieciństwa). Postanowiłam się dotlenić, spakowałam plecak, chwyciłam aparat i wyruszyłam na długi samotny spacer. Nie pamiętam kiedy mogłam po prostu iść przed siebie i nie patrzeć na zegarek. Przemierzać ulice, odkrywać nowe miejsca i obserwować. Zawsze kiedy jestem w Warszawie, pędzę jak głupia na zajęcia lub do pracy, stoję (a raczej lewituję) w tłumie zapoconych ludzi w metrze lub biegnę na pociąg z wywieszonym językiem, by jak najszybciej wrócić do domu. Tym razem było zupełnie inaczej. Czułam się wolna i nic mnie nie ograniczało. Jakbym nie należała do tego świata i przeniosła się do równoległej rzeczywistości. Podpatrywałam codzienne czynności mieszkańców i starałam się jak najlepiej uchwycić wyjątkowe momenty. Pierwszy raz od bardzo dawna miałam dzień tylko dla siebie. Wszystko robiłam wyłącznie dlatego, że CHCIAŁAM, a nie MUSIAŁAM. I choć miasto tętniło życiem jak co dzień, to ja byłam poza tym wszystkim, a czas kompletnie mnie nie dotyczył.

Czytaj dalej
Udostępnij:
Czas czytania: 3 min
Page 4 of 5« Pierwsza...«2345»

Cześć! Jestem Iga, a to moja Kraina Paradoksów!

Prowadzę dość chaotyczne życie, pełne wrażeń i skrajnych emocji. Obserwuję i wnikliwie analizuję to, co mnie otacza. Piszę o tym, co mnie zastanawia, martwi, fascynuje lub motywuje.

Jestem wysoko wrażliwa i nadmiernie się wszystkim zamartwiam. Rozmyślam zbyt często i intensywnie, doprowadzając swoją głowę do eksplozji.

Jeśli masz podobnie, to na pewno znajdziesz tu coś dla siebie!

Kategorie

  • Kariera
  • Melancholia
  • Motywacja
  • Relacje
  • Rozkminy
  • Wrażliwość

Popularne teksty:

Jak mniej myśleć – zagadka rozwiązana!

Jak mniej myśleć – zagadka rozwiązana!

25 kwietnia 2019
Dwa stworki w głowie – walka sprzecznych myśli

Dwa stworki w głowie – walka sprzecznych myśli

7 stycznia 2019
Dlaczego tak trudno odnaleźć miłość?

Dlaczego tak trudno odnaleźć miłość?

23 sierpnia 2018

Najnowsze komentarze

  • Joanna o Jak lepiej myśleć i opanować chaos w głowie?
  • Iga Sadowska o Dwa stworki w głowie – walka sprzecznych myśli
  • Dorota o Dwa stworki w głowie – walka sprzecznych myśli
  • Przemek o Jak mniej myśleć – zagadka rozwiązana!
  • Przemek o Jak mniej myśleć – zagadka rozwiązana!

Archiwa

  • Listopad 2019
  • Sierpień 2019
  • Maj 2019
  • Kwiecień 2019
  • Marzec 2019
  • Luty 2019
  • Styczeń 2019
  • Grudzień 2018
  • Listopad 2018
  • Październik 2018
  • Wrzesień 2018
  • Sierpień 2018

Tagi

dokument dorosłe życie film kariera melancholia minimalizm miłość mnie śmieszy motywacja mózg nadmierne myślenie perfekcjonizm praca psychologia relacje reset rozkminy rutyna serce smutek spokój studia sukces szczęście wirtualny świat wrażliwość XXI wiek związki złoty środek święta
Zostałam powołana do kadry narodowej 🎿 Zostałam powołana do kadry narodowej 🎿
Rozproszone strzępki myśli 💭 Rozproszone strzępki myśli 💭
Zdjęcie sprzed 4 tygodni, kiedy można było jesz Zdjęcie sprzed 4 tygodni, kiedy można było jeszcze w miarę normalnie żyć 🤡
Schodki nad Morzem Jońskim x Winko w kartoniku 🍇
Check my flow 🌪 Check my flow 🌪
Oto jeden z kadrów z mojego filmu dokumentalnego, Oto jeden z kadrów z mojego filmu dokumentalnego, nad którym pracuję, odkąd rozpoczęła się pandemia 📽

Pewnie niewiele osób o tym wie, ale kilka lat temu uczestniczyłam w kursie dokumentalnym w Szkole Wajdy, gdzie poznałam cudownych ludzi - wrażliwych, ciekawych świata, spostrzegawczych, niezwykle pracowitych i ambitnych.  Pokochałam wtedy tę niesamowitą, twórczą  atmosferę, która wytwarza się podczas zespołowej pracy nad filmem 🗯

Gdy rozpoczął się lockdown i musieliśmy pozostać w swoich domach, dostałam bardzo długiego maila, w którym załączona była cała nasza ekipa. Było to wezwanie do działania: sięgnijcie po kamerę i zacznijcie filmować wszystko to, co jest częścią Waszej codzienności - zaburzonej, dziwnej, trochę abstrakcyjnej.

Tak też zrobiliśmy. Co z tego wyszło? Stay tuned 😎
Wczytaj więcej... Obserwuj mnie na Instagramie
Kraina paradoksów © 2018 Wszystkie prawa zastrzeżone
Strona powstała przy wsparciu serwisu 500sekund.pl