Kraina Paradoksów - Odpowiedzi na pytania: jak żyć? Obserwacje, wnioski i przemyślenia na temat związków, pracy i pasji oraz smutku i motywacji.
  • Strona główna
  • Motywacja
  • Relacje
  • Kariera
  • Melancholia
  • KONTAKT
Strona główna
Motywacja
Relacje
Kariera
Melancholia
KONTAKT
Kraina Paradoksów - Odpowiedzi na pytania: jak żyć? Obserwacje, wnioski i przemyślenia na temat związków, pracy i pasji oraz smutku i motywacji.
  • Strona główna
  • Motywacja
  • Relacje
  • Kariera
  • Melancholia
  • KONTAKT
Motywacja

TOP 10 MOTYWACYJNYCH PIOSENEK DISNEYA

BY Kraina Paradoksów

Całym sercem kocham bajki Disneya i nigdy z nich nie wyrosnę. Moja playlista Disney Sztos zawsze śpieszy z pomocą, gdy mam zły humor i brakuje mi chęci do działania. Postanowiłam podzielić się z Wami 10 ulubionymi piosenkami, które na pewno Was zmotywują i dostarczą dużej dawki radości!

1. „Nie bój się chcieć” – Zwierzogród

Uciekam stąd
W nudy mgle nie chce żyć
Czy do stracenia coś mam?
Chyba nic!

Nie poddam się, mnie nie złamie nic
Każda z trudnych chwil tylko doda sił
Marzenia są w nas
Nie trzeba nic tylko chcieć
Kto się nie boi, ten już górą jest!

Czytaj dalej
Udostępnij:
Czas czytania: 3 min
Melancholia, Motywacja

Nie narzekaj, INNI MAJĄ GORZEJ!

BY Kraina Paradoksów

W moim umyśle panuje nieporządek. Chmara maleńkich zmartwień i niepewności tworzy wielką kolczastą kulę przygnębienia. Staram się to wszystko jakoś uporządkować i posegregować, ale idzie mi to dość opornie. 

Nie narzekaj!

Bez sensu jest przecież ciągle narzekać, smęcić i przynudzać. Nikogo to nie obchodzi. Poza tym „inni mają gorzej”, więc trzeba wziąć się w garść i ogarnąć. Nie można przecież robić z siebie ofiary losu i wiecznie użalać się nad sobą. Trzeba być radosnym i pogodnym, inaczej ludzie nie będą chcieli z Tobą przebywać. Smutne osobniki mają w życiu pod górkę. Przyjrzyjmy się chociażby takim ofertom pracy. Najczęściej wymagane cechy osobowości to: otwartość, komunikatywność i łatwość w nawiązywaniu kontaktów. A co jeśli jesteś aspołecznym introwertykiem i nie lubisz ludzi, bo zdecydowana większość z nich to idioci? Na starcie jesteś wykluczony. To podchodzi pod dyskryminację!

Czytaj dalej

Udostępnij:
Czas czytania: 2 min
Kariera, Melancholia

Na rozstaju dróg – kiedy zaczyna się dorosłość?

BY Kraina Paradoksów

Z pewnością nie jestem już dzieciakiem, ale nadal nie czuję się dorosła. Nie wiem właściwie gdzie się znajduję i kim teraz jestem. Chyba tkwię gdzieś pomiędzy, w poczekalni do dorosłości. Nie potrafię nawet określić, czy moje uczucia i zachowanie są zbliżone do buntu młodzieńczego, czy bardziej do kryzysu wieku średniego. 

Poszukiwania, plany i wielki chaos

Jestem przepełniona sprzecznymi pragnieniami i oczekiwaniami. Próbuję okiełznać swoje myśli i zebrać je w logiczną całość. Brakuje mi jeszcze kilku elementów tej układanki, ale nie mam pojęcia jakich konkretnie i gdzie ich szukać. Liceum i studia to strasznie burzliwy okres. Bezustannie próbujemy nowych rzeczy i szukamy swojej drogi. Snujemy idealistyczne wizje swojej przyszłości. Chcemy być kimś, zwrócić na siebie uwagę i zostawić po sobie ślad. Za wszelką cenę próbujemy uniknąć przeciętności i wyróżnić się z szarego tłumu. Poznajemy mnóstwo ludzi, a jeszcze więcej znika z naszego życia z bliżej nie znanych przyczyn. Przeżywamy coraz więcej rozczarowań. Kruszymy nawzajem swoje serca jak lód do kolejnego drinka. 

Czytaj dalej
Udostępnij:
Czas czytania: 2 min
Page 1 of 3123»

Cześć! Jestem Iga, a to moja Kraina Paradoksów!

Prowadzę dość chaotyczne życie, pełne wrażeń i skrajnych emocji. Obserwuję i wnikliwie analizuję to, co mnie otacza. Piszę o tym, co mnie zastanawia, martwi, fascynuje lub motywuje.

Jestem wysoko wrażliwa i nadmiernie się wszystkim zamartwiam. Rozmyślam zbyt często i intensywnie, doprowadzając swoją głowę do eksplozji.

Jeśli masz podobnie, to na pewno znajdziesz tu coś dla siebie!

Kategorie

  • Kariera
  • Melancholia
  • Motywacja
  • Relacje
  • Rozkminy
  • Wrażliwość

Popularne teksty:

Jak mniej myśleć – zagadka rozwiązana!

Jak mniej myśleć – zagadka rozwiązana!

25 kwietnia 2019
Dwa stworki w głowie – walka sprzecznych myśli

Dwa stworki w głowie – walka sprzecznych myśli

7 stycznia 2019
Dlaczego tak trudno odnaleźć miłość?

Dlaczego tak trudno odnaleźć miłość?

23 sierpnia 2018

Najnowsze komentarze

  • Iga Sadowska o Dwa stworki w głowie – walka sprzecznych myśli
  • Dorota o Dwa stworki w głowie – walka sprzecznych myśli
  • Przemek o Jak mniej myśleć – zagadka rozwiązana!
  • Przemek o Jak mniej myśleć – zagadka rozwiązana!
  • Wiktoria o Jak lepiej myśleć i opanować chaos w głowie?

Archiwa

  • Listopad 2019
  • Sierpień 2019
  • Maj 2019
  • Kwiecień 2019
  • Marzec 2019
  • Luty 2019
  • Styczeń 2019
  • Grudzień 2018
  • Listopad 2018
  • Październik 2018
  • Wrzesień 2018
  • Sierpień 2018

Tagi

dokument dorosłe życie film kariera melancholia minimalizm miłość mnie śmieszy motywacja mózg perfekcjonizm praca psychologia relacje reset rozkminy rutyna serce smutek spokój studia sukces szczęście wirtualny świat wrażliwość XXI wiek związki złoty środek święta
Niedzielna dogoterapia z puszystymi kuleczkami 🥰

Pachną jak mleczko waniliowe, a w dotyku przypominają watę cukrową 🍭

Miłość w czystej postaci 🥰
Boję się rutyny jak ognia. Przeraża mnie myśl, Boję się rutyny jak ognia. Przeraża mnie myśl, że miałabym stać się nudnym, szarym dorosłym. Nie wyobrażam sobie życia w zapętleniu, które składa się jedynie z powtarzalnych elementów: praca, zakupy, gotowanie, sprzątanie, sen i tak bez końca, aż do emerytury (której pewnie nie dożyję). Na pewno są osoby, którym w zupełności odpowiada taki sielankowy byt, jednak to kompletnie nie dla mnie 💁‍♀️

Aby zachować siłę witalną, muszę dostarczać sobie atrakcji. Mam potrzebę eksplorowania, zdobywania nowej wiedzy i próbowania rzeczy, których nigdy wcześniej nie robiłam. Dzięki temu zaspokajam swoją ciekawość świata i dostarczam sobie niezbędnej dawki adrenaliny. W tym tygodniu miałam ochotę zrobić coś po raz pierwszy, dlatego wybrałam się na... ściankę wspinaczkową! Byłam pewna, że taka forma aktywności przypadnie mi do gustu, ale nie sądziłam, że aż tak bardzo 🧗‍♀️

Siłownia i bieganie strasznie mi się znudziły, dlatego potrzebowałam jakiejś nowej sportowej zajawki. Sezon na deskorolkę powoli dobiega końca, dlatego szukałam czegoś zapewniającego podobny poziom wrażeń. I tak natrafiłam na @camp4_halawspinaczkowa Ostatnio próbowałam swoich sił jedynie na boulderach, ale nastepnym razem wybieram się na 10-metrową ścianę. Już nie mogę się doczekać! 🤪
Był taki czas, gdy ciągle się spieszyłam. Na p Był taki czas, gdy ciągle się spieszyłam. Na przykład jechałam tramwajem i chciałam, żeby on jechał jeszcze szybciej. Miałam ten pośpiech w sobie. I nagle pomyślałam: „Zaraz, dokąd ja się tak śpieszę? Przecież na końcu czeka na mnie trumna”.

Pozbądź się tego wewnętrznego biegu. Oglądaj świat, obserwuj, co się dookoła ciebie dzieje, bo życie mamy jedno, a przecież we wszystkim można znaleźć tyle piękna. Właściwie samo to, że się żyje, jest już czymś cudownym.

~Danuta Szaflarska
Z badań publikowanych w “Frontiers in Psycholog Z badań publikowanych w “Frontiers in Psychology” wynika, że już 20 minut przebywania na łonie natury efektywnie obniża poziom kortyzolu, czyli znanego nam dobrze, hormonu stresu. Nie muszę być jednak wybitnym naukowcem, żeby zauważyć, że przyroda działa na mnie niezwykle kojąco 🌿

Niewiele rzeczy jest w stanie uspokoić mnie tak bardzo, jak błoga cisza, malownicze krajobrazy i delikatny szum wiatru. Uwielbiam odwiedzać miejsca, w których nie ma absolutnie żadnych śladów cywilizacji. Nie słychać tramwajów, karetek, sygnalizacji świetlnej, dźwigów, muzyki z przenośnych głośników, krzyków przechodniów czy płaczu dzieci. Nie czuć spalin, dymu z elektronicznych papierosów i tłustego mięsa z budki z kebabem. Nie widać też żadnych budynków, sklepów, jezdni ani latarni. Jest tylko piękna przyroda i błękitne niebo 🏞

Potrzebuję takich małych wycieczek, żeby się wyciszyć i wyrwać na chwilę z wiru obowiązków, w który wciąga mnie warszawska codzienność. Uwielbiam miasto i możliwości, jakie mi daje. Lubię to, że każdego dnia dużo się dzieje - po pracy mogę iść na koncert, festiwal filmów dokumentalnych czy na ściankę wspinaczkową. Każdego dnia czeka na mnie masa wrażeń. Podoba mi się to, ale jednocześnie czasem czuję się tym wszystkim przytłoczona. Męczy mnie ciągły pośpiech, uliczny gwar i szum pędzącego na przystanek tłumu. Czuję się przytłoczona przez nadmiar bodźców, dźwięków, wrażeń i codziennych zadań do wykonania 🤯

Tłok w komunikacji miejskiej, chroniczny stres i pośpiech, zamknięte klimatyzowane pomieszczenia, hektolitry kawy, bóle głowy, problemy ze snem, nieregularne posiłki. To niestety skutki uboczne wielkomiejskiego stylu życia. Bywają dni, kiedy mam tego dość i chcę uciec w przysłowiowe Bieszczady, żeby odpocząć ⛺
Odkąd skończyłam 16/17 lat, bezustannie zastana Odkąd skończyłam 16/17 lat, bezustannie zastanawiałam się, czym jest szczęście i jak je osiągnąć. Wydawało mi się wtedy, że zacznie się ono w momencie, gdy uda mi się zrealizować wszystkie wyznaczone w tamtym czasie cele (nie wiedziałam jeszcze, że po każdym spełnionym marzeniu w głowie pojawia się kilka następnych). Myślałam, że jest to stan, który zdobywa się ciężką pracą, ale gdy już raz się to szczęście zdobędzie, to ono zostaje już na zawsze. Ostatnio zdałam sobie sprawę, jak bardzo się myliłam 🤷‍♀️

Nadal do końca nie wiem (pokażcie mi kogoś, kto wie), czym jest to całe szczęście, ale aktualnie myślę, że nie jest to STAN, a raczej CHWILA, trwająca czasem kilka sekund, w porywach kilka dni. Aby w ogóle taki moment zauważyć, należy wyrobić w sobie umiejętność wnikliwego obserwowania tego, co dzieję się wokół i dostrzeżenia, że na naszych oczach dzieje się coś wartego większej uwagi 👀

Czy pisząc to, jestem szczęśliwa? No raczej tak średnio. Jest okej, ale nie ma fajerwerków.

Ale czy w to lato udało mi się schwytać te radosne momenty? Tak! I to wiele razy. Na przykład wtedy, kiedy powstało to zdjęcie. Albo wtedy, gdy siedziałam nad jeziorem w kompletnej ciemności i podziwiałam gwieździste niebo. Albo wtedy, gdy jadąc na desce, podziwiałam Bulwary Wiślane, zatopione w różowym blasku słońca 🌌

Czy to, że ekscytuję się takimi "pierdołami" oznacza, że się starzeję? Czy możecie już zacząć nazywać mnie Babcią Igą? Być może. Ale mimo wszystko cieszę się, że nauczyłam się zatrzymywać na chwilę czas, żeby pomyśleć "wow, jest naprawdę pięknie!" i skupić się maksymalnie, by to zdarzenie zostało na długo w mojej pamięci 💭

Może to trochę zbyt romantyczne, zbyt nostalgiczne i odrobinę patetyczne, ale chyba przeżyjecie. Tymczasem idę posiedzieć na dachu, bo kolor nieba przypomina mi dzisiaj opakowanie Knopersa. Nie mogę zignorować tego radosnego faktu! 😎
#throwback z najlepszymi pjeskowymi Ziomkami 🐶 #throwback z najlepszymi pjeskowymi Ziomkami 🐶

PS. W hodowli znajomych mojego taty urodziły się kolejne Golden Retrieverowe kuleczki. Szykujcie się na kolejne instastory przepełnione puchatą miłością 🥰
Obserwuj mnie na Instagramie
This error message is only visible to WordPress admins

Error: API requests are being delayed for this account. New posts will not be retrieved.

Log in as an administrator and view the Instagram Feed settings page for more details.

Kraina paradoksów © 2018 Wszystkie prawa zastrzeżone
Strona powstała przy wsparciu serwisu 500sekund.pl